Kerstmis in Parijs is een magisch seizoen, met zoveel fantastische dingen om te doen en te vieren. Sprankelende decoraties verlichten de Lichtstad, hete glühwein en geroosterde kastanjes verwarmen je terwijl je door de kerstmarkten bladert. Bûche de Noël en andere seizoensgebonden lekkernijen vullen de etalages van elke patisserie die je passeert.
Paris Between the Wars
Na gejuich en de opluchting over het einde van de Eerste Wereldoorlog in november 1918 steeg de werkloosheid, stegen de prijzen en ging de rantsoenering door. Parijse huishoudens waren beperkt tot 300 gram brood per dag en vlees slechts vier dagen per week. Een algemene staking legde de stad lam in juli 1919. De stad Parijs worstelde om zijn oude welvaart en vrolijkheid te herwinnen. Gelukkig bloeide de Franse economie van 1921 tot de Grote Depressie Parijs bereikte in 1931. Deze periode werd Les années folles genoemd en werd Parijs terug de hoofdstad van kunst, muziek, literatuur en film. De stad trok schrijvers en kunstenaars van over de hele wereld aan, waaronder Pablo Picasso, Salvador Dalí, Ernest Hemingway, James Joyce en Josephine Baker. Parijs was ook gastheer van de Olympische Spelen van 1924, grote internationale tentoonstellingen in 1925 en 1937 en de Koloniale Expositie van 1931, die allemaal een stempel hebben gedrukt op de architectuur en cultuur van Parijs.
Vandaag een feestelijke cocktail op basis van Dewar’s blended Scotch en Campari: met de rijke rokerigheid van de blended Scotch, de afgeronde bitterheid van Campari en de scherpe bite van vers citroensap, is deze cocktail evenwichtig en verfrissend. Deze Paris Between the Wars zet je onmiddellijk in feeststemming.
Wat heb je nodig?
20 ml Campari
30 ml Dewar’s blended Scotch whisky White Label
1 EL vers citroensap
1 EL eenvoudige siroop
ijsblokken
30 ml Prosecco
Reepjes citroenschil, voor de garnering
Hoe maak je het?
Combineer Campari, Scotch, citroensap, eenvoudige siroop en ijsblokken in een cocktailshaker. Shake krachtig tot goed gekoeld; zeef in een cocktailglas. Top af met Prosecco of een andere mousserende wijn en garneer met een reepje citroenschil.
In 1925 was Ernest Hemingway een jonge schrijver die zijn eerste roman nog moest schrijven. Hij ontmoette in Frankrijk F. Scott Fitzgerald, een gevestigde literaire ster die drie jaar ouder was dan hij. In zijn Parijse memoires, A Moveable Feast (1964), vertelt Hemingway een episode over whisky sours.
Fitzgerald, die zich niet lekker voelt, is ervan overtuigd dat hij een longontsteking heeftt. Een geërgerde Hemingway probeert hem te kalmeren en suggereert een remedie tegen een verkoudheid. “Kijk, Scott, je bent helemaal in orde. Maar als je wil voorkomen dat je verkouden wordt, blijf dan gewoon in bed en ik bestel voor ons allemaal limonade en whisky. ”
Hij bestelt twee citron pressés (geperst citroensap) en twee dubbele whisky’s. Fitzgerald voelt zich snel beter. Ze drinken nog twee rondjes voordat Fitzgerald er helemaal onderdoor gaat en naar bed wordt afgevoerd. In zijn boel laat Hemingway, die nooit dol was op zoete drankjes, de zoetstof weg, die nodig is om de bitterheid van de citroen te compenseren.
Hemingway en ook Fitzgerald zijn hier al verschillende keren aan bod gekomen, omdat ze om een of andere reden altijd op het juiste moment in een bar waren toen één of andere nieuwe cocktail werd gecreëerd.
Dewar’s
We geven je het recept mee voor een traditionele whisky sour. Je hebt er weinig ingrediënten voor nodig maar de balans tussen zoet en zuur moet wel goed zitten. Voor een whisky sour heb je niet echt een speciale whisky nodig. Met een instap whisky zoals Dewar’s White Label of Dewar’s 12 year old, zit je al goed. Zolang de balans maar goed zit!
Wat heb je nodig?
60 ml Dewar’s 12 Year Old – The Ancestor of Dewar’s White Label of een andere whisky of whiskey (bourbon)
20 ml vers geperst citroensap
1 theelepel suiker of 20 ml suikersiroop 1:1
1 eiwit
Ijsblokken of cracked ice
Maraschino kers en schijfje citroen
Hoe maak je het?
Dry shake de whisky of whiskey, het citroensap, de suikersiroop en het eiwit (of aquafaba) goed op. Voeg er dan enkele ijsblokken bij en shake nog eens gedurende 15 seconden. Zeef in een gekoelde tumbler of cocktailglas. Garneer met een maraschino kers en een schijfje citroen.
In 1795 kocht Baron Jean-Baptiste Otard het Château de Cognac, een fort dat in de 11de eeuw gebouwd werd om de stad te beschermen tegen vijandige invallen van de Engelsen en de Vikings en dat in de loop der eeuwen meermaals van eigenaar en gedaante verwisselde. De baron zag meteen het unieke karakter van deze plek: de drie meter dikke muren die de kelders omgeven en de onmiddelijke nabijheid van de rivier Charente creëren een constante temperatuur van 15°c en een hoge vochtigheidsgraad. Deze factoren zorgen er voor dat de cognacs van Baron Otard hun karakteristieke volle smaak, finesse en zachtheid op een ideale manier kunnen ontwikkelen. Zowel de selectie van de druiven als het destillatieproces zijn aan zeer strikte regels onderworpen. De maitre de chai van Baron Otard controleert alle stappen en selecteert enkel de beste eaux-de-vie. Het resultaat gaat de kelders van het kasteel in om er te rijpen op Franse eikenhouten vaten. Baron Otard VSOP wordt gekenmerkt door zijn intens bloemenbouquet, versterkt met aroma’s van lindebladeren, peper en tabak; Een fijne zweem vanille geeft de kruidige smaak van deze gele, amberkleurige cognac extra karakter.
Cognac benamingen
Cognacs komen onder verschillende benamingen op de markt, afhankelijk van hun ouderdom. Er wordt gerekend vanaf het moment dat de distillatie klaar moet zijn, 31 maart. Twee jaar later in september mag de cognac gebotteld en verkocht worden. Bij wet mag de leeftijd van de cognac niet op de fles vermeld staan. Wel staat er een leeftijdsaanduiding op elke fles in dit geval V.S.O.P of VSOP. Dit verwijst naar een minimale rijptijd van vierenhalf jaar. V.S.O.P staat voor Very Superior Old Pale of Very Special Old Pale.
After Dinner
Na een geslaagd etentje gaat er niets boven het ritueel van een geurig glas cognac. Met Otard maakt u de keuze van de fijnproevers: een authentieke cognac met onvergelijkbare smaak en aroma.
Cognac Etiquette
Cognac serveer je op kamertemperatuur.
U serveert cognac bij voorkeur in een tulpvormig glas, zodat niet alle aroma’s direct uit de drank verdwijnen.
Warm het glas op in uw handpalm, laat de cognac lichtjes walsen en snuif het vrijgekomen boeket op alvorens te proeven.
Drink Cognac vooral heel erg langzaam.
“Neem een grote slok. Laat het een halve minuut door je mond rollen. Adem in door je neus en slik de drank vervolgens door. Open je mond en adem zo diep in als je kunt.”
Iedereen heeft zo wel enkele flessen drank in de barkast staan die je niet alle dagen gebruikt of zelfs vergeet. Tot je er letterlijk en figuurlijk het stof afdoet en de inhoud van de fles eens herbekijkt. Bij mij is dat Strega, de goudgele Italiaanse amaro en aperitivo. Van in het begin van deze blog maakten we al recepturen met Liquore Strega. Het is misschien de niet meest voor de hand liggende spirit voor een bartender, omwille van het smaakprofiel of de kleur, maar toch is er zoveel moois mee te doen.
Strega betekent heks en Benevento, het stadje in Italië waar Strega werd uitgevonden stond toen bekend als heksenstad. Vele mixed drinks en cocktails gemaakt met Liquore Strega hebben het woord heks in de titel. Liquore Strega mag wat mij betreft meedoen in de boom van Italiaanse bitters, vermouts en andere spirits want Strega heeft echt een heel interessant smaakprofiel: zeer kruidig, maar toch zoeter dan de meeste aperitivi.
Je moet Strega enkel in de juiste niche zetten en je bent vertrokken. Combineer Strega met andere Italiaanse producten – met een lichter of minder viscoos smaakprofiel: met de bubbels van Prosecco voor een Strega Spritz of on the rocks met een twist. De combinatie Strega – cognac en Strega – gin werken ook heel goed.
Deze Italian Dandy werkt voor mij heel goed. De combinatie Strega (amaro) met een zoete vermout en een likeur op basis van appelsien is een aanrader. Vandaar zijn plaats in de lijst van tien beste #AperitivoEstivo. Tot zover Aflevering 8! Tot volgende week!.
Strega Liquore, een zachte, bitterzoete likeur met fijne notities van kruiden en vanille. Strega – een bitter (amaro) wordt al sinds 1860 geproduceerd in Benevento in Campania. Het is eigenlijk een digestief van 40 graden, gemaakt van ongeveer 70 aromatische kruiden. Strega betekent heks en zou genoemd zijn naar de heksen die toendertijd rondvlogen in Campania. De gele kleur komt van saffraan. ErnestHemingway, schrijver en beroepsdrinker, die ook lange tijd in Italië verbleef, vermeld Strega in één van zijn boeken – A Farewell to Arms – maar hij zelf verkoos grappa, wegens het hogere alcoholgehalte. En in The Godfather van Mario Puzo zie je ook regelmatig Strega verschijnen, want het was het favoriete drankje van John “Johnny” Fontane. Met Liquore Strega maak je de West Coast Cocktail (zie artikel).
Wat heb je nodig?
45 ml Liquore Strega
45 ml rode zoete vermout
10 ml Triple Sec – Orange Liqueur – Curaçao
2 dashes of Angostura bitters
Hoe maak je het?
Giet alles in een mengglas gevuld met ijsblokken. Roer met een barlepel tot je de juiste verkoeling en dillutie (verwatering) hebt. Giet door een zeef in een cocktailglas.
Woord van de week: Salute, a cent’anni
De meest voorkomende toast in Italië bij het klinken met de wijnglazen is salute, wat gezondheid betekent.Maar je kan ook Salute, a cent’ anni zeggen, waarmee je alle klinkers een leeftijd van 100 jaar toewenst. De kans is groot dat ze echt 100 jaar worden want Italië heeft een hele grote hoeveelheid eeuwelingen en dat zou te maken hebben met het Mediterraans dieet. In Sardinië is er een grote concentratie aan honderdjarigen maar ook in Acciaroli (Amalfikust). Daar zijn 2000 inwoners en 300 zijn meer dan 100 jaar. Acciaroli kwam hier al aan bod op deze blog want Ernest Hemingway baseerde er zijn klassieker “Old Man and the Sea” op.
Suggestie bij de aperitivo: Zalm Saltimbocca
Vandaag staat er zalm saltimbocca op het menu. De klassieke saltimbocca alla Romana is een klassieker uit de Romeinse keuken, gemaakt met kalfsvlees, prosciutto, kappers en salie. Saltimbocca is Italiaans voor ‘springt in je mond’ en dat doen de smaken van dit gerecht ook.
Wij gaan er een variant met verse zalm van maken, waarbij we de zalm gaan omwikkelen in Prosciutto di Parma. Zalm is gezond want het is een vette vis en bevat een grote hoeveelheid – meervoudig onverzadigde – omega3 vetzuren. Serveer deze zalm saltimbocca als voorgerecht of als hoofdgerecht met verse pasta. Zorg er voor dat de stukken ongeveer even groot en dik zijn, zo heb je geen problemen met verschillende gaartijden.
Paolo Conte is een Italiaanse zanger – componist en tekstschrijver. Op 81-jarige leeftijd lokt hij nog steeds volle zalen met zijn zeer herkenbare doorrookte stem. Net die korrelige stem geeft extra charme aan zijn soms nogal melancholische liedjes. Maar hij is ook bekend om zijn lichtvoetige meezingers: “It’s wonderful”, “Via Con Me” en “Happy Feet” om er maar enkele te noemen.
Zijn eerste grote hit was ‘Max’ maar Conte kan verschillende stijlen aan, alhoewel jazz zijn grote liefde blijft. We kozen vandaag een nummer uit 1979 met een culinaire toets, namelijk ‘Un Gelato Al Limon‘
Un gelato al limon, gelato al limon gelato al limon Sprofondati in fondo a una citta Un gelato al limon e vero limon Ti piace? Mentre un’altra estate passeraLiberta e perline colorate, ecco quello che io ti drao E la sensualita delle vita disperate Ecco il dono che io ti faro
De White Lady is een cocktail uit de roaring twenties. Eigenlijk is het een Sidecar cocktail met gin in de plaats van brandy. De White Lady is licht en verfrissend: je krijgt de subtiele botanicals van de London Dry Gin, de zoetheid van de Cointreau en het friszuur van het citroensap. Opletten, want ondanks de zeemzoete naam is de cocktail sterker dan je denkt.
Harry of Harry?
De White Lady is een cocktail met een verhaal want er is discussie over wie de uitvinder is. Volgens de een is het Harry MacElhone in 1919 in Ciro’s Club in Londen. Maar ook Harry Craddock van The Savoy’s American Bar claimt de uitvinding (de White Lady komt voor in zijn Savoy Cocktail Book van 1930).
Eén van de grootse literaire samenwerkingen was geen boek maar een cocktail. Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald leefden beide in Parijs en hingen net zoals zovele schrijvers geregeld aan de bar van Harry’s New York Bar. Harry MacElhone, de bartender, maakte oorspronkelijk zijn White Lady met crème de menthe, maar het waren de twee boozehounds die hem suggereerden om deze te vervangen door gin. Harry Craddock was diegene die er eiwit aan toevoegde.
Zelda Fitzgerald is de White Lady
De White Lady cocktail is genoemd naar Zelda Fitzgerald, de vrouw van de Amerikaanse schrijver F. Scott Fitzgerald. Ze werd geboren op 24 juli 1900 en was de muze van één van de grootste auteurs van de twintigste eeuw. Hij gaf haar als eerste de titel van “the first American flapper girl”. Zelda was een vrouw die alles had: ze was intelligent en heel getalenteerd, charmant, grappig, en geliefd door iedereen. Maar vooral ook platinum blond en heel mooi. Ze was een jonge vrouw met een grote erotische aantrekkingskracht zonder dat ze hiervoor iets noemenswaardigs moest doen. Ze had dus alles om het te maken, maar ze was ook labiel. En haar relatie met F. Scott Fitzgerald was een rollercoaster met grote hoogten en laagten. Beide gingen ook persoonlijk door diepe dalen. Deze celebrity avant la lettre was de inspiratie voor The Great Gatsby (in 2013 verfilmd) en heel wat boeken (Tender Is The Night, The Beautiful and Damned).
Zelda stierf op 47-jarige leeftijd door een brand in het psychiatrisch ziekenhuis waar ze verbleef. En er zijn recent maar liefst 3 films rond haar gemaakt (The Beautiful and the Damned, Zelda en Z: The Beginning of Everything).
De publieke opinie was niet altijd zo positief want niemand minder Ernest Hemingway vond van in het begin dat ze gek was en de reden dat haar man alcohol verslaafd was en door een zware depressie ging (in A Moveable Feast).
De White Lady cocktail
Eigenlijk is het een Sidecar cocktail met gin in de plaats van brandy. De White Lady is licht en verfrissend: je krijgt de subtiele botanicals van de London Dry Gin, de zoetheid van de Cointreau en het friszuur van het citroensap. Opletten, want ondanks de zeemzoete naam is de cocktail sterker dan je denkt.
Wat heb je nodig?
5 cl gin London Dry style zoals Bulldog, Martin Miller’s of Beefeater
2 1/2 cl Cointreau
2 1/2 cl vers geperst citroensap
1 eiwit
Hoe maak je het?
Doe de eerste drie ingrediënten in de shaker met wat blokken ijs. Goed shaken. Voeg er dan een eiwit bij shake nog eens 15 seconden. Giet voorzichtig door een zeefje in een coupe glas. Het eiwit verandert de smaak niet, maar geeft body en textuur aan de cocktail en een mooi wit laagje schuim. Deze cocktail moet echt koud zijn, dus de koeling is belangrijk: lang genoeg shaken, genoeg ijs en een koud glas.
Een daiquiri is een perfecte blend van limoensap, rum en ijs. het hoeft dan ook niet te verbazen dat deze ontstaan is in een tropische regio. Een ideale combinatie die je wapent tegen de hitte en vochtigheid. Een elegante cocktail die er heel uitnodigend uitziet omwille van zijn doorzichtigheid, een beetje zoals glanzende alabaster. Ik was dan ook blij dat ik de daiquiri kon maken in dit superbe Cabernet cocktailglas van Holmegaard (ontwerp door Peter Svarrer).
Ik heb het hier uiteraard niet over de fluoroze monsterachtige creaturen, gemaakt met siropen met kunstmatige aardbeismaak, over crushed ice gegoten met wat goedkope rum, die als daiquiri verkocht worden.
Strikt genomen is een daiquiri een eenvoudige variatie op de tijdloze punch: een deel zuur, twee delen zoet, drie delen spirit en vier delen niet sterk. Het geniale is dat ijs de vervanging is van de niet sterke delen. En dat zal te maken hebben met het tijdperk waarin deze cocktail ontstond, namelijk rond het jaar 1920, toen ijs ook in tropische gebieden ten allen tijde voorhanden was. Want daarvoor was het een pure luxe (lees maar eens Gabriel García MárquezA Hundred Years of Solitude).
In de lijst van de meest invloedrijke cocktails.
Een daiquiri heeft zeker zijn plaats in de lijst van 25 iconische cocktails. Het is een tijdloze klassieker omwille van de geniale eenvoud. Je hebt er geen lange lijst van moelijk te vinden ingrediënten voor nodig en met een beetje oefening kan je de techniek leren. Je hebt alleen een geoefende hand nodig om de juiste verhoudingen te vinden: niet te zoet, niet te zuur, niet te koud en niet te warm.
De Rum Daiquiri is een ongeveer perfecte cocktail: eenvoudig, elegant en zowat het meest verfrissende drankje dat je kan krijgen. Samen met de Martini, de Manhattan en een handjevol andere toppers heeft de daiquiri zijn plaats veroverd in het pantheon van mixed drinks. De daiquiri verpersoonlijkt het karakter en de geest van de rum (de base spirit) zonder dat je complexiteit nodig heb of veel voorbereiding. Eén sip en je waant je op een maagdelijk wit zandstrand op één van de Caraïbische eilanden of in de straten van Havana, waar de Daiquiri vandaan komt.
Ontstaan van de daiquiri
Zoals bij de meeste cocktails is er heel wat verwarring over het ontstaan. De meest geloofwaardige mythe is deze van de Amerikaanse ingenieur Jennings Cox, die na een dag werken in de broeierige hitte beseft dat hij zonder gin en whisky zat, en buiten rum niets had om zijn gasten aan te bieden. Hij deed dan maar rum, limoen en suiker in een shaker. Zijn gasten waren helemaal weg van dit drankje en vroegen naar de naam. Aangezien hij deze mixed drink ter plaatse had uitgevonden, noemde hij deze naar Daiquiri, een strand dichtbij zijn werk in Havana (Cuba). We zijn 1896.
Een ander verhaal is dat van William Shafter, een Amerikaans legerofficier die in 1898 in Cuba was voor de Spaans -Amerikaanse oorlog. Hij proefde er wat elke Cubaan toen dronk (rum, limoensap en suiker) maar hij vond dat er ijs bij moest, en de daiquiri was geboren.
Welk verhaal is het juiste? Niemand weet het. Maar het is wel een beetje eigenaardig dat iemand krediet krijgt voor een cocktail waarvan de ingrediënten al van zeker 1740 samen gemengd worden. Admiraal Edward Vernon van de Britse Navy beval dat alle matrozen naast hun portie rum (grog) ook limoen en suiker kregen (tegen de scheurbuik). Men wist toen al dat de (zoete) rum en de (zurige) limoenen bij elkaar pasten als Nicole en Hugo.
Het lijkt alleszins op een geval van inboorlingen die al eeuwen iets doen, de Westerlingen komen aan en ‘ontdekken’ dit, geven het een naam en lopen met de eer weg. Kolonialisme, zeker?
In comes Ernest Hemingway
De daiquiri zou vermoedelijk nooit die legendarische status bereikt hebben zonder de tussenkomst van de beroemde schrijver Ernest Hemingway. Ja, hij weer! In 1932, na de publicatie van ‘Death in the Afternoon‘ en op het toppunt van zijn roem, besloot hij de drukte in Florida te ontwijken om rustig verder te kunnen schrijven. Hij huurde een kamer in Havana en ging regelmatig schrijven in El Floridita, een cocktailbar op wandelafstand van zijn hotel (wegens betere wifi). El Floradito was een kruising van een gesofistikeerde hotelbar en een gezellige bodega. Barman van dienst was Constantino Ribalaigua Vert en hij introduceerde de Floridita daiquiri aan Hemingway (die met maraschino). Hemingway was een notioir drinker, maar had ook diabetes. Bij het proeven van de cocktail was zijn suggestie om de suiker weg te laten en de dosis rum te verdubbelen. De versie van de daiquiri ging de geschiedenis in als de Papa Doble, want Papa was de bijnaam van Hemingway. En door hem werd de daiquiri bekend over de ganse wereld.
Wat heb je nodig?
60 ml Cubaanse rum
30 ml vers geperst limoensap
een barlepel gewone suikersiroop
een barlepel maraschinolikeur
Angostura bitters (optioneel, voor de versiering)
Hoe maak je het?
Een klassieker met drie eenvoudige ingrediënten. Maar het juiste evenwicht krijgen vraagt oefening. De verhoudingen zijn eerder indicatief. Elke rum heeft een ander smaakprofiel en niet elke limoen heeft dezelfde zuurtegraad. Begin met deze verhoudingen en pas aan waar nodig.
Doe alle ingrediënten in een shaker en shake lang genoeg tot je de juiste temperatuur en verwatering. Oefening baart kunst. Maar dat is net het leuke.
“The problem with the world is that everyone is a few drinks behind.” Humphrey Bogart
Silk Panties, Slippery Nipples, Screaming Orgasms en Between The Sheets: als u deze namen hoort, wat is het eerste waar je aan denkt? Ik dacht het al, maar neen hoor, het zijn de namen van klassieke cocktails, ontstaan in de periode van de jaren 30 tijdens de grote drooglegging in de VS. Blijkbaar stak het toen ook niet zo nauw met de regels van de moraal, maar dat zal wel aan het gebrek aan alcohol te wijten geweest zijn.
Deze klassieke jaren 30 cocktail ontstond in Parijs, in Harry’s New York Bar een zeer bekende bar (die trouwens nog bestaat) waar je trouwens wel altijd één of andere ster kon zien. De bar werd bezocht door onder andere Ernest Hemingway, Humphrey Bogart (zie artikel), Coco Chanel, Rita Hayworth en vele anderen. Het was ook in Harry’s New York Bar dat George Gershwin de musical ‘An American in Paris’ schreef, met in de hoofdrollen Gene Kelly en Leslie Caron.
Harry’s New York Bar was eigenlijk een bar die in Manhattan gelegen was maar op een bepaald moment volledig werd ontmanteld en terug heropgebouwd in Parijs. De vroegere barman Harry MacElhone werd de nieuwe eigenaar en hij zal de geschiedenis in gaan als de geestelijke vader van deze lekker cocktail.
Between The Sheets is een variant op een andere bekende cocktail, de Sidecar. Het is een mooi gebalanceerde cocktail, met Cognac als dominante smaak en genoeg zuur door de aanwezigheid van citroensap.
Er zijn verschillende varianten maar deze hebben mijn voorkeur: Cognac, Rum en Cointreau (de originele versie) of deze volledig Franse versie met Calvados, Bénédictine en Cointreau.
Wat heb je nodig? voor 1 cocktail
1 1/2 shot Cognac
1 shot rum
1 shot Cointreau
½ shot vers geperst citroensap
Hoe maak je het?
Doe voldoende ijs in je cocktailshaker en giet er alle bestanddelen in. Goed schudden en door een fijne zeef in een martiniglas gieten. Werk af met een stukje zeste van appelsien.
Het is één van mijn favoriete cocktails en zal hem ook op het menu zetten tijdens de feesten. Indien je de Between the Sheets ook eens probeert, let op dat je de dames op de foto hieronder niet tegenkomt.
Milaan is een hele leuke city trip bestemming, niet alleen voor het shoppen maar ook voor de vele bezienswaardigheden en historische instituten die de stad groot maakten. Dit is zeker het geval voor Bar Basso in de Viale Abruzzi, een Milanees instituut, waar de Negroni Sbagliato werd uitgevonden. Er zijn vele goede cocktailbars in Milaan maar Bar Basso is een instituut, met zijn 19de eeuws decor en geuniformeerde opdieners. Het draagt allemaal bij tot die leuke retro atmosfeer in Great Gatsby stijl.
Bar Basso opende in 1933 zijn deuren met als doel populaire cocktails aanbieden. Giuseppe Basso verkocht de bar in 1967 aan Mirko Stochetto, wiens zoon Maurizio momenteel de zaak runt. Mirko had de knepen van het vak geleerd in Harry’s Bar in Venetië (zie artikel). Al snel werd Bar Basso heel populair bij acteurs (Frank Sinatra, Elizabeth Taylor, Ava Gardner), schrijvers (Ernest Hemingway natuurlijk), de maffia, politici en zelfs Presidenten. Getuige zijn de talrijke foto’s aan de muur. Eén van de vele speciale cocktails op het menu is de Victoria, genoemd naar Victoria Beckham, een trouwe fan. De cocktaillijst bevat ongeveer 500 cocktails van oude klassiekers tot nieuwe creaties, allemaal tot in de perfectie klaargemaakt. Een lekkernij is de Mangia e Beve, een cocktail op basis van hazelnoot roomijs.
Maar de cocktail waarvoor je naar Bar Basso moet gaan is de Negroni Sbagliato. De klassieke Negroni (zie artikel) wordt gemaakt met gelijke delen Campari, zoete vermout en gin. Vervang de gin door Prosecco en je krijgt een Sbagliato. De legende gaat dat een barman per vergissing Prosecco gebruikte in plaats van gin. Waar of niet waar, de cocktail viel in de smaak en de Sbagliato was geboren.
In Bar Basso wordt de Sbagliato geserveerd in een enorm glas – 31 centimeter hoog – speciaal voor Bar Basso gemaakt in Murano (Venetië). De met de hand gesneden ijsblokken in de Sbagliata zijn de grootte van een kleine autobatterij, namelijk 6 op 8 centimeter. Deze Sbagliato is een echte aanrader maar ook de hapjes zijn excellent in Bar Basso.
Het publiek is een bruisende mix van hipsters, oude klanten en cocktailliefhebbers die voor de aperitivo komen. Je kan er uren zitten en genieten van een droogje en een natje in een populair Milanees instituut dat de glamour van de jaren 60 uitstraalt.
Voor deze aflevering van “In the Mix” gaan we naar Venetië. Venetië wordt zoals elk jaar een trekpleister voor duizenden toeristen, wat niet zo ongewoon is, want de stad straalt gewoon romantiek en kunst uit. Maar naast al deze toeristische plekjes kan je er ook een culinair monument vinden, Harry’s Bar. Harry’s Bar, gesticht door Giuseppe Cipriani in de jaren 30, was de favoriete plek van Ernest Hemingway, Orson Welles (zie foto) en vele andere bekenden. Ben je moe gewandeld na de bezoeken aan de talrijke historische monumenten of verlang je naar een lekkere versnapering na een tochtje in een gondola, of je bent in de buurt van de San Marco basiliek, ga dan eens langs (San Marco 1323, calle Vallaresso).
Cipriani vond er rond 1930 de fameuze Bellini cocktail uit. De Bellini is een long drink cocktail, en alhoewel gemaakt met prosecco, wordt hij toch algemeen beschouwd als de beste champagne cocktail ter wereld. De Bellini is genoemd naar Giovanni Bellini, de 15e eeuwse Venetiaanse renaissance schilder, die revolutionair was voor zijn tijd omdat hij traag drogende olieverf gebruikte, waardoor hij zeer diepe rijke tinten en gedetailleerde schaduwen verkreeg.
Het unieke aan de Bellini cocktail is dat hij gemaakt wordt met de puree van witte perziken. Cipriani, een bewonderaar van Bellini, was vooral geïnspireerd door de speciale roze gloed van de toga van een heilige in één van zijn schilderijen, en besliste dan maar om een cocktail uit te vinden en deze te noemen naar de grote meester. En als je goed kijkt zie je inderdaad een lichte roze gloed in de puree van witte perziken. De Bellini, een klassieker met een unieke smaaksensatie gemaakt met enkel maar Prosecco en de puree van witte perziken, is eigenlijk de voortzetting van een zeer oude traditie, namelijk het marineren van verse perziken in wijn.
Wat heb je nodig ?
Witte perziken
Prosecco
Hoe maak je het ?
Regel 1: Alles, glazen, Prosecco en de puree van witte perziken moet zo koud mogelijk zijn.
Regel 2: De juiste verhouding is 1 deel puree en 3 delen Prosecco.
Regel 3: Gebruik NOOIT een keukenrobot om de puree te maken, maar doe het met één of andere rasp. De smaak van het fruit is echt niet hetzelfde, geloof me.
Regel 4: Gebruik liefst bevroren puree van witte perziken.
Regel 5: Proef de puree en voeg er een klein beetje suiker of siroop bij, mochten de perziken iets te zuur smaken.
Regel 6: en de belangrijkste regel, gebruik NOOIT maar dan ook NOOIT gele perziken.
Deze week hebben we voor jullie een cocktail én een bijpassend recept in petto. Het recept volgt snel na de publicatie van dit artikel. Ze passen samen, niet alleen omdat we ingrediënten uit het recept gebruiken voor de cocktail, maar vooral door de smaakcombinatie. Het recept voor de eigen gemarineerde gravad lax volgt, want deze heb je nodig om dit aperitief te versieren. Daarnaast kan je de gravad lax als fingerfood bij deze cocktail geven.
Deze cocktail maak je met drie bestanddelen: gin, witte vermouth en Strega. Voor de gin kozen we voor een London Dry type, zoals Beefeater, Bulldog Gin of Jensen’s Bermondsey. Het tweede bestanddeel is een zoete, witte vermouth. We kozen deze keer voor een Martini Bianco, met zijn verfijnde blend van droge Italiaanse wijnen. De Martini Bianco is ietwat zoet en bevat toetsen van vanille en kruiden.
Diezelfde aromatische kruiden vinden we terug in het derde bestanddeel, de Liquore Strega, een zachte, bitterzoete likeur (amaro) met fijne notities van kruiden en vanille. Strega wordt al sinds 1860 geproduceerd in Benevento in Campania. Het is eigenlijk een digestief van 40 graden, gemaakt van ongeveer 70 aromatische kruiden. Strega betekent heks en zou genoemd zijn naar de heksen die toendertijd rondvlogen in Campania. De gele kleur komt van saffraan. Ernest Hemingway, schrijver en beroepsdrinker, die ook lange tijd in Italië verbleef, vermeld Strega in één van zijn boeken – A Farewell to Arms – maar hij zelf verkoos grappa, wegens het hogere alcoholgehalte. En in The Godfather van Mario Puzo zie je ook regelmatig Strega verschijnen, want het was het favoriete drankje van John “Johnny” Fontane
Wat heb je nodig?
60 ml Gin
20 ml Martini Bianco vermout
5 druppeltjes Strega
Een strip gemarineerde zalm
Hoe maak je het?
Vul je shaker met ijsblokken en giet er al de ingrediënten in. Even schudden en door een zeef in een coupe gieten. Versier met een strip gemarineerde zalm (zie recept).
