We staan voor een lang weekend en het zou heel lekker weer moeten zijn. En bij hoge temperaturen hebben we iets verfrissend nodig, vandaar de Southside. Een cocktail die makkelijk te maken is en met ingrediënten die je waarschijnlijk toch in huis hebt: gin, suiker, munt en limoensap. Ideaal ook om een grote hoeveelheid munt te verwerken.
De Southside cocktail werd uitgevonden ergens rond 1917, dus voor de drooglegging. Maar het is de Drooglegging die er een succesverhaal van maakte. Voor de rest is er niet zoveel bekend over deze dorstlessende cocktail. Men beweert dat het de favoriete drank van Al Capone was, verwijzend naar de Southside in Chicago, maar dat verhaal klopt niet.
Kwatongen – ja, die zijn er ook – beweren dat dit eigenlijk een Gin Mojito is, want vervang de Gin door witte Rum en je hebt de ingrediënten voor een Mojito.
Onderaan het artikel geef ik je nog wat tips mee om er een long drink versie van te maken: de Southside Fizz of de Southside Royal.
Wat heb je nodig?
8 verse muntblaadjes
60 ml Gin
25 ml vers limoensap
15 ml suikersiroop (1:1)
Hoe maak je het?
Kneus de muntblaadjes en doe ze in de shaker met de andere ingrediënten en veel ijsblokken. Goed shaken en door een fijne zeef in een voorgekoelde coupette gieten. Of in een Martini glas.
Pas deze aan naar jouw smaak door wat met de verhouding 25 ml zuur en 15 ml zoet te spelen.
Minder boozy?
Voeg er soda aan toe en je hebt een Southside Fizz. Of champagne en je hebt een Southside Royal.
Het Algonquin Hotel is een historisch baken in midtown Manhattan in New York ( Algonquin Hotel 59 W 44th St, New York, NY 10036), omdat het jarenlang een ontmoetingsplaats was voor schrijvers en mensen uit de theaterwereld. En net zoals vele andere hotels heeft ook dit hotel een gelijknamige cocktail, die heel populair was in de jaren 1920. Deze klassieke cocktail bleef verder bestaan alhoewel de eigenaar de hotelbar sloot, zelfs voor de Drooglegging (Prohibition).
Aangezien Rye whiskey aan een revival bezig is, halen we deze Algonquin nog eens van onder het stof. De Algonquin cocktail is een whiskey martini met tropische invloeden, gemaakt met Rye whiskey, droge witte vermout en vers ananassap. We gebruiken de nieuwe Jack Daniel’s Rye (zie artikel), vers ananassap en Noilly Prat, een Franse droge vermout. Het is een lichte en verfrissende cocktail die je in de zomer kan serveren, maar ook geschikt is als aperitief. Sit back, relax and sip!
Wat heb je nodig?
60 ml Jack Daniel’s Rye whiskey
30 ml Noilly Prat dry vermouth
30 ml vers geperst ananassap
1 dash Angostura Bitters
Hoe maak je het?
Shake alle ingrediënten in een met ijsblokken gevulde shaker. Double Strain in een gekoeld glas. Versier met een cocktailkers.
“Just the old fellows with a tender spot in their hearts and a longing in their stomachs for the ripe days of yore when mixed drinks were cool and smooth and stimulating, poignant and refreshing, expanding and enheartening, trouble erasing and joy bringing, plentiful and inexpensive – just the old fellows who were the good fellows are invited to read this column. Upstarts, turn to some other story. Ladies, bless you, this won’t interest you. Raw liquor drinkers, there’s nothing here for you either.”
Wie is Henry Charles Ramos?
Don Higgins van de New Orleans Tribune schreef deze mooie woorden als eerbetoon aan Henry Charles Ramos (geboren op 7 augustus 1856). En één week na zijn dood op 18 september 1928 herhaalde de krant deze column nog maar eens. Er zijn maar weinig bartenders die zo een impact hadden op de industrie, zowel voor als na hun dood.
Ramos Gin Fizz
De Ramos Gin Fizz, de milkshake van de fizz drankjes, is toch nog altijd één van mijn favorieten: een beetje zoet, een fluwelen textuur, duidelijke citrussmaak en een fizzy kick. Met dank aan Henry C. Ramos, uit New Orleans voor deze uitvinding.
De cocktail is nogal arbeidsintensief om te maken, vandaar dat je die nu nog zelden op de menukaarten ziet. Maar Dieter van Belroy’s Bijou maakt een geweldige RGF!
New Orleans
In de jaren 1880 was Henry Ramos de eigenaar van de Imperial Cabinet saloon, na hiervoor jaren als bartender te hebben gewerkt. Het was daar dat Henry Ramos de eerste Ramos Fizzes schonk . Er bestonden toen al wel een paar drankjes op basis van gin en met een schuimlaag, maar deze leken op niets in vergelijking met wat Ramos maakte. Ook Jerry Thomas had in zijn 1887 editie van Jerry Thomas’ Bartender’s Guide al een zestal fizz drankjes.
Maar de Ramos Gin Fizz was revolutionair. Een fizz was een mix van een sap met genoeg aciditeit (zuur) en gecarboniseerd water (zie artikel).
Maar wat heel ongewoon was, waren de twee ingrediënten die Ramos er aan toevoegde: oranjebloesemwater en een eiwit. Eén van de eerste klanten die de Ramos Gin Fizz proefde zei : “It’s like drinking a flower!”
De Ramos Gin Fizz – ondanks de grote bescheidenheid van Henry Ramos – werd op heel korte tijd heel populair. Een Ramos Gin Fizz maken is a Whole Lotta Shakin‘ Goin’ On en Ramos had bijvoorbeeld op drukke avonden 35 jonge bartenders werken, die van zodra hun arm moe was van het shaken, de shaker doorgaven aan de volgende in lijn.
Daarom was de uitvinding van de Imperial Shaker Machine belangrijk (zie foto hiernaast). En de Grote Drooglegging (Prohibition) in 1919. Henry Ramos deed op de laatste avond gewoon zijn bar dicht en sprak toen de gevleugelde woorden: “I’ve sold my last Gin Fizz“. Hij hield woord maar publiceerde wel diezelfde week het toen nog geheime recept van de Ramos Gin Fizz, als een gift voor het nageslacht.
Ramos Gin Fizz Original Recipe
One tablespoonful powdered sugar.
Three or four drops of Orange Flower Water.
One-half lime (Juice).
One-half lemon (Juice).
One Jigger of Old Tom Gin. (Old Gordon may be used but a sweet gin is preferable).
The white of one egg.
One-half glass of crushed ice.
About (2) tablespoonsful of rich milk or cream.
A little Seltzer water (about an ounce) to make it pungent.
Together well shaken and strained (drink freely).
Wat heb je nodig?
2 EL vers limoensap
1 EL citroensap
1 EL fijne suiker
45 ml gin
30 ml room
1/4 theelepel oranjebloesemwater
1 eiwit
1 sodawater
Hoe maak je het?
Doe de twee soorten citrussap met de suiker in een shaker. Roer tot suiker is opgelost. Voeg er de gin, de room, het oranjebloesemwater en het eiwit bij. Shake gedurende 15 seconden. Doe de shaker vol met brokken ijs (tussen ijsblokken en gepileerd ijs) en schud nog eens 45 seconden. Giet in een gekoeld glas (rocks, highball of coupette) en voeg sodawater toe.
Tip 1: zoals je ziet is dit een nog al arbeidsinstensief proces met delicate ingrediënten. Persoonlijk vind ik dat de room soms een invloed heeft op het schuim, vandaar dat ik er de room pas op het allerlaatste moment bij doe.
Tip 2: Een dry shake resulteert in (te) grote bubbels/bellen in de schuimlaag. Je kan bijvoorbeeld beginnen met twee ijsblokken, shaken en er pas dan genoeg brokken ijs bij doen, en de room. Dat resulteert in een veel steviger schuimlaag.
I saw her walkin’ on down the line You know I saw her for the very first time A pretty little girl standin’ all alone Hey pretty baby, can I take you home? I never saw her, never really saw her
My baby does the hanky panky
Hanky Panky was een grote hit voor Tommy James and the Shondells in 1964. De Hanky Panky is een cocktail bedacht door de eerste vrouwelijke bartender Ada Coleman in 1925.
Tommy James and the Shondells
In 1964 brachten Tommy James and the Shondells het nummer Hanky Panky uit. Alhoewel het een B-nummer moest zijn, werd het een nummer 1 hit. Het nummer gaat over een door hormonen geplaagde tiener die het hoofd gek gemaakt wordt door een meisje met een hele suggestieve dansmove. Een soort twerking avant la lettre. Hanky Panky wordt gebruikt om te verwijzen naar seksuele activiteit tussen twee mensen, vooral wanneer dit als ongepast wordt beschouwd (Does this mean no hanky-panky after lights out? There was hanky panky going on under the table during our meeting)
De muziek van Hanky Panky is heel eenvoudig maar het is de besmettelijke riff die er een succesvolle oorwurm van maakt.
Ada Coleman – Savoy Hotel
Voor de grote Drooglegging (Prohibition) was de bar een plaats voor mannen. Vrouwen mochten zelfs in de meeste etablissementen niet binnen, laat staan drinken of werken. Het is eigenlijk dankzij de Drooglegging dat men niet meer zo kieskeurig was over wie er door de deur in de illegaliteit kwam. Het is dan ook heel uitzonderlijk dat de American Bar van het Savoy Hotel in Londen al in 1903 een vrouwelijke bartender had: Ada Coleman. Ze kreeg er de job van bartender en later head bartender. Eén van de vaste klanten was een zekere Sir Charles Hawtrey, een acteur die in zijn vrije tijd ook wel eens een cocktail wedstrijd jureerde.
Coleman vertelde het verhaal van het ontstaan van de Hanky Panky cocktail de krant The People in 1925:
“The late Charles Hawtrey was one of the best judges of cocktails that I knew. Some years ago, when he was overworking, he used to come into the bar and say, “Coley, I am tired. Give me something with a bit of punch in it.” It was for him that I spent hours experimenting until I had invented a new cocktail. The next time he came in, I told him I had a new drink for him. He sipped it, and, draining the glass, he said, “By Jove! That is the real hanky panky!” And Hanky Panky it has been called ever since”.
Sweet Martini
De Hanky Panky is een variant op de zoete martini, omdat er gin en vermout in gaat, maar het geheime ingrediënt van Ada Coleman was FernetBranca, een Italiaanse hele kruidige amaro. Een paar dashes Fernet Branca en de sweet martini werd een nieuwe drank.
Wat heb je nodig?
45 ml Carpano Antica of andere zoete vermout
45 ml London Dry Gin
2 dashes Fernet Branca
een stukje zeste van appelsien
Hoe maak je het?
Vul een mengglas met ijsblokken. Giet er de ingrediënten in en stir – roer, ongeveer 30 seconden tot je de juiste afkoening en verwatering hebt. Giet in de voorgekoelde glazen en versier met een stukje zeste van appelsien (a twist of orange).
Ik ga starten met het feit dat ik persoonljk vind dat de Clover Club een ondergewaardeerde cocktail is. Hij is mooi van kleur en afwerking, fruitig en toch boozy en verfrissend genoeg om je dorst te lessen. Maar alles is cyclisch, dus per definitie komt alles wat verdwijnt ooit wel eens terug.
De Clover Club ontstond voor de Drooglegging in een echt sjieke gelijknamige gentlemen’s club in het Bellevue – Stratford Hotel in Philadelphia. De eigenaar van dit hotel werd ook eigenaar van het Waldorf-Astoria Hotel in New York, dus de Clover Club cocktail verhuisde mee.
Het recept van de Clover Club werd al in 1901 gepubliceerd in de New York Press, dus de cocktail moet van net voor de eeuwwisseling zijn.
Opkomst en Verval van de Clover Club
Wat me wel blij maakt is dat je de Clover Club steeds meer op menukaarten kan vinden. Probeer hem eens en je zal begrijpen waarom. De Clover Club was heel populair tot de jaren 1950 maar plotsklaps werd de Clover Club beschouwd als een vrouwendrankje. Wat niet hielp was dat al in 1934 het toonaangevende Esquire Magazine de cocktail bestempelde als één van de 10 slechtste mixed drinks “and a drink for pansies“. Het resultaat was dat de Clover Club in de meeste cocktailboeken bij de cocktails voor vrouwen stond. Esquire zette in 2000 zijn fout recht en spendeerde een volledig artikel aan de Clover Club, ‘unusual, tasty, strong, and not at all slimy.’
En zo begon de revival van een lekkere cocktail.
Wat heb je nodig?
60 ml London Dry gin
20 ml citroensap
10 ml frambozensiroop
1 eiwit
Hoe maak je het?
Doe alle ingrediënten in een shaker en dry shake gedurende 30 seconden. Dry shaken is zonder ijsblokken, zodat het eiwit kan emulsifieren. Vul de shaker met ijsblokken en shake tot je de juiste afkoeling hebt. Giet door een fijne zeef in een gekoeld glas en versier met een framboos.
Je kan de de Clover Club maken zonder de siroop van frambozen, door 4 frambozen te pletten in je shaker, maar ik verkies een siroop gemaakt van 250 gram frambozen siroop, 250 ml water en 200 gram suiker. Laten sudderen en filteren en 15 ml vodka bijdoen.
De wereld wordt weer voor één dag volledig groen want het is 17 maart, dus St. Patrick’s Day. Deze keer geen Iers gerecht maar een groene cocktail met cult status, namelijk The Last Word. En daar zijn verschillende redenen voor. De cocktail wordt gemaakt met 4 gelijke hoeveelheid ingrediënten, wat het voor bartenders gemakkelijk maakt. Denk maar aan die andere klassieker met gelijke hoeveelheid ingrediënten, de Negroni (zie artikel). Een ander element dat bijdraagt tot de cult status is het gebruik van groene Chartreuse, het geheime ingrediënt van vele bartenders. Een ander voordeel is dat The Last Word een sour is, waarbij men citrus gaat balanceren met het zoete van de likeuren. Het is dus voornamelijk een oefening in evenwicht tussen zoet en zuur en complexe aroma’s.
Synergie: Het geheel is meer dan de som van de delen
Op het eerste zicht lijkt het ook een combinatie die niet kan werken: sterke gin – de Last Word stamt uit de Drooglegging en de gin toen was niet verfijnde bootleg gin – gecombineerd met een krachtige kruidenlikeur en Maraschino en limoensap. Maar wonder boven wonder, de ingrediënten mengen wonderwel en maken van het geheel iets dat groter is dan de optelsom van de delen.
De kleur van de cocktail is dus groen, maar er is nog een link met het groen van Ierland. Namelijk de uitvinder: Frank Fogarty. Hij was geen bartender maar een stand up comedian en vaudeville artiest in Detroit. Hij was Iers en zijn artiestennaam was The Dublin Minstrel. Hij vond The Last Word uit in een sportclub, net voor de start van de Prohibition.
Chartreuse bestaat trouwens al sinds 1605 en is een kruidenlikeur (elixir) dat door kartuizermonniken in de Alpen wordt gemaakt. Ik gebruik Chartreuse ook voor Zuppa Inglese, een heel lekker dessert.
Wat heb je nodig?
30 ml GIN Bombay Sapphire
30 ml groene Chartreuse (Izarra uit Baskenland)
30 ml vers limoensap
30 ml Luxardo Maraschino likeur
Hoe maak je het?
Doe alle ingrediënten in een shaker en vul met ijsblokken. Schud heel goed op (30 seconden) en giet door een fijne zeef – straight up – in een gekoelde type coupette glas. Er is normaal geen versiering – garnish – voor The Last Word, maar een groen blaadje munt mag altijd. Het oog wil ook wat.
Een speakeasy cocktail uit de periode van de Drooglegging
Guerlain
In 1853 ontwierp Pierre-François-Pascal Guerlain de Eau de Cologne Impériale voor Keizerin Eugénie haar huwelijk met Napoléon III. Deze parfum werd gebotteld in een hele mooie fles versierd met gouden bijen, het symbool voor royalty. De bij is nog steeds het embleem voor excellence voor het merk Guerlain. Bijen hebben altijd al een belangrijke rol gespeeld, net zoals de honing van de bijtjes.
Speakeasy tijd
De naam van de cocktail voor vandaag is “bee’s knees”. Hebben bijen dan kniën? Neen, het is gewoon ‘slang’ net zoals the cat’s whiskers, the flea’s eyebrows and the snake’s hips. De term Bee’s Knees werd tijdens de drooglegging – the Prohibition – gebruikt als slang voor ‘het beste’ of uitstekend. Deze cocktail werd tijdens deze periode van totaal alcoholverbod gecreëerd. Slang en codewoorden waren toen dus een ware rage, want men moest heel voorzichtig zijn met wat men zei. In die periode werd ook heel veel illegaal gestookt, wat niet altijd de kwaliteit van de spirits ten goede kwam. De Bee’s Knees cocktail is eigenlijk een variatie van een gin sour, waaraan dus honing en citroensap werd toegevoegd om de afschuwelijke geur van ‘bathtub gin’ te camoufleren.
De eenvoud van de Bee’s Knees cocktail is tegelijkertijd ook een deel van zijn magie. Als je op zoek bent naar een verfrissend drankje hoef je echt niet verder te zoeken. Slechts 3 ingrediënten dus mogelijkheid om wat te variëren, maar, een grote MAAR, het moet er wel boenk op zijn, om het met de woorden van een bekend Brand Ambassador te zeggen. En hoe beter de ingrediënten hoe beter het eindresultaat zal zijn.
De smaken van een goedgemaakte gin kunnen heel complex zijn. We kozen voor een London Dry Gin. Suiker als zoetmaker ligt misschien meer voor de hand maar honing zorgt voor de florale, warme tonen die je niet kan vinden in suiker. Voeg honing toe aan een base spirit zoals gin en je krijgt een interessante complexiteit. Honing is een product van bijen en krijgt zijn smaak van de omgeving waar de bijen rondvliegen. We noemen dat terroir. Die omgeving zal de uiteindelijke smaak van de honing gaan bepalen (net zoals bij wijn of kaas). Kies dus een honing die mooi past bij de smaak van je gin. Het laatste ingrediënt zijn de citroenen. Kies voor citroenen met een aangename aciditeit en veel smaak, niet die hele zure waar je haar van rechtstaat.
Wat heb je nodig?
Voor de honingsiroop
350 gram honing
80 ml warm water
Per cocktail
30 ml vers geperst citroensap
20 ml honingsiroop
60 ml gin
Hoe maak je het?
We beginnen met de honingsiroop. Combineer de honing met warm water en roer tot alles gemengd is. Gebruik onmiddellijk of bewaar in de koelkast (ongeveer 5 dagen)
Combineer de drie ingrediënten in een met ijs gevulde shaker en shake tot je de juiste verkoeling en verwatering hebt. Giet door een fijne zeef in een cocktailglas en versier met een eetbare bloem en of een strip citroen.
De traditionele nieuwjaarsrecepties zijn voorbij, en dat zijn altijd een goede netwerkevents. En het is ook altijd leuk om een praatje te slaan met een oude kennis of vriend die je al lange tijd niet meer gezien hebt. In het Engels noemt dit een ‘Old Pal’, en laat dit nu toevallig de naam zijn van de cocktail waar we het vandaag gaan overhebben. Een ideale wintercocktail trouwens.
In onze serie “De 25 meest iconische cocktails” mag de Old Pal niet ontbreken, een cocktail uit de familie van de Negroni en de Boulevardier. Alhoewel de Old Pal overschaduwd wordt door de twee vorige cocktails mogen we deze toch niet over het hoofd zien, zeker omdat rye whiskey aan een soort revival bezig is (zie onze artikelen over de Rye van Biercée en Woodford Reserve). De Old Pal werd oorspronkelijk gemaakt met Canadese rye whisky (in plaats van gin) en droge – dry – Franse vermout (in plaats van zoete – sweet – vermout). De vermout speelt een beetje moderator tussen de twee dominante smaken van de Campari en Rye.
De Old Pal kwam voor het eerst voor in Harry MacElhone’s klassieker uit 1922, het “ABC of Mixing Cocktails”. De Old Pal kreeg zijn naam door dat Harry MacElhone deze creatie opdroeg aan zijn oude vriend – old pal – Sparrow Robertson, een sportjournalist voor de New York Herald in Parijs .
Waarom gebruikte hij Canadese rye whisky? Wel, we zitten in volle Drooglegging (Prohibition). In zijn volgende boek uit 1927 “Barflies and Cocktails” verwisselde MacElhone trouwens de rye voor bourbon en noemde deze cocktail de Boulevardier (zie artikel). En de Old Pal werd een klassieker.
Harry MacElhone is de notoire Ierse bartender en uitbater van Harry’s New York Bar in Parijs (zie foto hieronder), een bar die openging in 1922, waar zovele klassiekers ontstonden en waar zo vele beroemdheden aan de toog hebben gezeten.
Wat heb je nodig?
4.5 cl Rye
2.5 cl Campari
2.5 cl Droge Vermout
Zeste van een appelsien
Hoe maak je het?
Ik heb geen Rye gebruikt in mijn versie, maar de Founder’s Reserve Single Malt Graanjenever 12 years old van stokerij De Moor uit Aalst. Het is een 12 jaar oude single malt graanjenever van 43%, traditioneel dubbel gestookt uit 100% mout in koperen alambiek die daarna nog eens 12 jaar gerijpt heeft op gebruikte Franse eiken wijnvaten. En ik heb de Campari vervangen door de Bitter van Biercée (zie artikel)
Doe de drie bestanddelen in een cocktailshaker. Voeg er ijs bij en shake goed. Giet de inhoud van de shaker in een coupevormig cocktailglas en versier met een stukje zeste van appelsien.
Jullie hebben het waarschijnlijk al lang begrepen maar ik ben een grote Campari fan. Ok, ik stam nog uit de tijd dat Campari orange zowat de enige versie was. Maar ik was al heel vroeg een echte Negronidie hard (zie artikel). Ik vind die combinatie van gin, Campari en zoete vermouth heel goed te smaken. De Negroni als cocktail is fris en tegelijkertijd zacht en scherp en bitter en zoet. Het maakt van de Negroni een karaktervolle cocktail die perfect past in de zomer, maar toch robuust genoeg is voor de rest van het jaar.
En toch ga ik vanaf de herfst eerder overschakelen naar de neef van de Negroni, de Boulevardier. Deze cocktail wordt gemaakt volgens de gekende Negroni formule, namelijk gelijke delen Campari, zoete vermouth en gin, maar de gin wordt voor de Boulevardier vervangen door bourbon. En het is niet zomaar een alcohol verwisselen voor een andere, want de verhaallijn is veranderd. De Boulevardier is complexer, intrigerend en vooral rijker. Het samenspel van bitter en zoet is gebleven, maar de bourbon maakt er iets totaal anders van.
Het recept van de Boulevardier stond voor het eerst geregistreerd in 1927, in het boekje Barflies and Cocktails van Harry McElhone. Harry was de barman van Harry’s New York Bar in Parijs, een naam die al een paar keer op deze blog te vinden was.
Ik hou van cocktails die zo weinig mogelijk van het origineel afwijken. Maar bij de Boulevardier mag je in plaats van 1 maat bourbon tot 1 ½ maat gaan. Welke bourbon gebruik je voor de Boulevardier? Wel dit hangt natuurlijk van je eigen smaak af, maar ik maak ze nu met een Wild Turkey Kentucky Straight Bourbon Whiskey – met dank aan ‘The Godfather’ Jan Van Ongevalle (van The Pharmacy Cocktailbar in Knokke-Heist) voor de tip.
Ik verkies de Boulevardier in een coupe glas, omdat dit er ook nog een beetje het gevoel van de Drooglegging (Prohibition) aan toe voegt.
Wat heb je nodig?
1 maat Campari
1 maat Bourbon
1 zoete vermout
strip van appelsienschil voor de versiering
Hoe maak je het ?
Giet de ingrediënten in een groot mengglas gevuld met ijsblokken. Roer 20 seconden met een cocktaillepel en giet in de gekoelde glazen. Neem een strip appelsienschil en laat de etherische oliën los boven de cocktail en versier de Boulevardier met de strip.
“Si impara quando c’è entusiasmo, quando c’è passione, quando si pensa di poter fare la differenza.”CAMPARI ACADEMY
Campari en Negroni
De geschiedenis van de Negroni is onlosmakelijk verbonden met Campari. Maar de Negroni is maar een heel klein deeltje van de rijke geschiedenis van Campari. Wij gingen even kijken in Milaan, op de plaats waar het allemaal begon, namelijk de Campari Academie. Naast de Bartender school is er ook het Campari museum, met onder andere een enorme verzamelijk kunstwerken rond Campari, exclusieve flessen en Campari kalenders en parafernalia. Alle grote namen die ooit verantwoordelijk waren voor een campagne hangen er tentoongesteld: Leonetto Cappiello, Marcello Dudovich, Marcello Nizzoli, Ugo Mochi, Fortunato Depero, Guido Crepax, Bruno Munari, Milton Glaser en ga zo maar door. Maar ook werk van de grote Federico Fellini en vele andere artiesten die bijdroegen aan het verhaal van Campari, zoals Humphrey Bogart. Grappig is de fles Campari van tijdens de grote Drooglegging met als opschrift ‘voor medische doeleinden‘. Een bezoek meer dan waard.
Het recept van Campari
Al meer dan 150 jaar is Campari het aperitief bij uitstek dankzij een recept met een unieke en uitgesproken smaak. Het mysterieuze Campari-recept, gebruikt als basis voor vele cocktails wereldwijd, is door de jaren heen onveranderd gebleven en is generatie op generatie doorgegeven. Campari is het resultaat van de experimenten van Gaspare Campari, in de zoektocht naar nieuwe dranken. Het wordt nog steeds geproduceerd met dezelfde ingrediënten volgens hetzelfde vertrouwde recept dat geheim blijft en enkel gekend is door slechts een paar mensen die de leiding hebben over het productieproces. Campari is een combinatie van kruiden, aromatische planten en fruit in alcohol en water; enkel deze laatste twee ingrediënten zijn alom gekend. Velen hebben het aantal ingrediënten al proberen te schatten: sommigen zeggen dat er 20 of 60 zijn, anderen praten over meer dan 80 ingrediënten.
De geschiedenis van Campari begon in Novara in 1860. Ongeveer 40 jaar later werd de eerste productielijn geopend in Sesto San Giovanni en begon het bedrijf het merk overzee te exporteren. Het was het begin van een succesverhaal dat vandaag de dag nog steeds verder gaat.
Uniek, Passie, Prestige, Internationaal
Door middel van een continue evolutie en constante innovatie door de trends en modebeelden op de voet te volgen, behoudt Campari het verfijnde karakter, dat zowel stijlvol als emotioneel is. Campari heeft zich altijd onderscheiden door middel van zijn stijl, klasse en elegantie.
Inspiring the next generation : de Campari Bar Academy
Je leert als er enthousiasme is, wanneer er sprake is van passie, en als je denkt dat je een verschil kan maken. dat is zowat de vertaling van de slogan bovenaan het artikel. In het hartje van het Campari gebouw kan je de Academie voor Bartending vinden, een nieuwe benchmark voor de hospitality cultuur.
De academie belichaamt perfect de betekenis van het woord edutainment: een model dat onderwijs en entertainment combineert. Hier staat 150 jaar kennis, ervaring en geschiedenis in dienst van diegenen die, uit alle delen van de wereld, zich willen verdiepen in de kunst van bartending en barmanagement.
